SANAYAN LANG YAN…

Sa tuwing may outing ang pamilya, lagi akong hindi nakakasama.

Laging naiiwan mag isa sa bahay.

Minsan nakatulala lang, o kayay nakikipag titigan sa kawalan.

Naalala ko pa nga nung bata pa ako nung iniwan ako ng mama ko para mag trabaho, kahit anong pag iyak, pag damog, at pag sigaw ang gagawin ko, WALA PA RIN. 

Kahit ilang hanger at mga tiniklop na damit pa ang na itapun ko , wala pa rin.

Hindi ko maintindihan kong bakit para sa mga tao andali-dali lang mang iwan, di rin ba nila nararamdaman ang pakiramdam nang maiwan mag-isa?

At ngayung malaki na ako, unti-unti ko nang naiintindihan kung bakit tayo ini-iwan.

Sa bawat agos ng luha sa iyong mata, ikaw at ikaw lng din ang makaka pag punas niyan. Sa bawat pandadabog na pinag ga-gawa mo, titigil ka din naman dahil alam mong pagod kana.

At sa bawat hanger at mga tiniklop na damit na pinagbabato mo, ikaw lang din naman ang pupulot at magliligpit niyan.

Sa madaling salita, nasasa atin lang yan kung paano natin gawing masaya ang ating buhay. Pag nadapa, bumangon ka lang at ipakita sa mundo na kaya mo, kinaya mo e. Kaya't kaya mo na.

Sanayan lang yan...